मुख्य सामग्रीवर वगळा

अनवट वाट ३

   " तुझ्याशी बोलताना किती वेळ गेला तेच समजलं नाही , खूप उशीर झाला आता , आता मला जायला हवं . "
   " अगं एव्हढा वेळ काय बोलत होतो आपण ? आणि आता तू जायचं म्हणतेय . "
   " म्हटलं ना खूप उशीर झालाय आता , चुकले असले तरीही आता फार पुढं निघून आले आहे मी , आता माघारी नाही फिरू शकत , तुला भेटले , बोलले छान वाटलं पण विचार केला मी , हे लोक खूप मोठे आहेत , आणि मी यांच्या मान सन्मानाची गोष्ट आहे , मी तुझ्यासोबत जाण्याचा विचार जरी केला तरीही ते तुझं काहीतरी बरंवाईट करतील आणि म्हणून नको , मनाने राहीन सोबत, पण खरोखर तुझ्या सोबत येण्याचा विचारही नाही करू शकत . "

   " काय होईल मारून टाकतील ना मग मारू दे ना, तुला असाच जर सोडून गेलो तर मनाने पूर्णपणे तुटून जाईन मी , आणि फक्त रोज रोज थोडा थोडा मरत राहीन . असं झुरुन मरण्यापेक्षा एकदाच मेलेलं काय वाईट. तुझ्याशिवाय आता विचारही नाही करू शकत मी . "
आता तिचाही निर्धार होत होता , शेवटचे किंतु परंतुही गळून पडले होते . 
   " पटतंय मला तुझं पण असं एकाएकी मला नाही येता येणार तुझ्या सोबत . बरोबर नाही दिसणार ते . तू काळजी नको करू . येईन मी पण आधी मला घरी गेलं पाहिजे . मी बोलेन त्यांच्याशी . "
   " अग तुझं कोण ऐकणार आहे तिथं . "
   " खरं आहे तुझं , इतके दिवस हेच होत आलं , आणि मी यालाच माझं नशीब मानत आले पण आता नाही मी ठामपणे माझं मत मांडणार आणि मग सर्वांसमोर बाहेर पडणार . "
   " अग असं कोण जाऊ देईल तुला ? "
   " काय करतील मारून टाकतील ना ? मारू दे मग . पण मी अशी लपून छपून पळून नाही जाणार . "
   " अग ऐक तरी "
   " आता दुसरा काहीही विचार नाही . " ती निर्धारान बोलली . 
   तेव्हढ्यात गर्दीतल कोणीतरी बोललं "अरे बघा काय चाललंय इकडं स्वतःच घर वाऱ्यावर सोडून बाहेरच्या लोकांसोबत .... "
     तिनं त्याच्याकडं पाहिलं आणि त्याला मधेच अडवत म्हणाली " कुठलं घर माझं ? "
   " बघा जिथं लग्न केलं ते घरही विसरलं वाटत ? "
   " इतके दिवस मी जगतेय कि मरतेय याचा कधी विचार केला नाही आणि आज का माझा विचार करायचा ? "
   " बघा लोकांना जरातरी शरम आहे का ? "
   " शरम ? कुणाला हवी मला कि त्यांना जे मला रोजरोज मारत होते . "
   " घरच्या लोकांची बदनामी करायची नसते . घराची ईज्जत राखायला हवी . "
   " कसली इज्जत , मला कधी माणूस म्हणूनही पाहिलं नाही त्यांचा विचार मी का करू ? आणि माझ्यावर अत्याचार करत होते तो रोखायला कोणीच का आलं नाही ? "
   " थोडंफार होतंच कि प्रत्येक घरात पण ते असं चव्हाट्यावर आणायचं का ? "
   " का होत ? कोणी दिला त्यांना हा अधिकार ? खरंतर चूक माझीच आहे , हा अन्याय सहन केला हि फार मोठी चूक आहे . मी दुसऱ्या कुणाकडे अपेक्षा करण्यापेक्षा स्वतःहून विरोध करायला हवा होता . "
   " आता मात्र हद्द झाली लोक योग्य ते ऐकायलाही तयार होत नाहीत . जाऊ द्या आपल्याला काय करायचं आहे ? " तेव्हड्यात तिचा दीर तिथे आला . तो गावातल्या राजकीय नेत्यासोबत असायचा. आताही तो पुढारी त्याच्या सोबत होता. " साहेब बघा हि रां* आमच्या घराची अब्रू वेशीवर टांगायला निघाली आहे . "
" हे बघ आता निवडणूक आहे आणि आपल्याला यात पडायचं नाही ती पळून गेली असती तर एकवेळ तिच्या नावान बोंबलता आलं असत . पण ती तर समोरच उभी आहे आणि तुमच्याच तोंडात शेण घालतेय यात तुम्ही काय सुटत नाय आणि मी यात पडलो तर फुकाची बदनामी होईल . इतर वेळी ठीक होत पण आत्ता नाही मागच प्रकरण सायबानी निस्तरलंय आता एवढ्यात, तेबी निवडणुकीच्या तोंडावर हे केलं तर मग मात्र ते यात हात वर करतील म्हणून नको . अन तुला काय करायचंय तुजा भाऊ बघून घेईल काय ते, तू आणि घरातलं दुसरं कुणीही यात पडू नका .." त्याला राग तर येत होता पण सर्वांसमोर काही करता येत नव्हतं . त्यानं घरी फोन लावला व घडलेला प्रकार भावाला सांगायला सांगितलं . तो तसाच निघाला तिथून . थोड्याच वेळात तिचा नवरा तिथे पोहोचला .

   " अग कुठं निघालीस या सोन्यासारख्या नवऱ्याला सोडून ? कुठं शेण खायला निघालीस ? फिर माघारी नाहीतर मुस्कड फोडीन " असं म्हणत तो पुढे सरसावला आणि तिला मारायला त्याने हात उगारला तो तिने वरच्यावर पकडला " अरे नालायक बायकोला सांभाळायचं सोडून तिच्यावर हात कुठं उगारतो आहेस . तुझी लायकी नाही माझा पती म्हणून घ्यायची, म्हणून सोडून चालले आहे तुला . आणि सर्वांच्या समोर जाते आहे कारण चूक माझी नाही ,  तुझी आहे लाज मला नाही तुला वाटायला हवी . " तिला राग आला होता . तिने त्याचा हात रागाने झिडकारला . तसा त्याचा तोल गेला आणि तो खाली पडला . तिला आलेला राग आणि त्यामुळे तिचा झालेला अवतार पाहून आता त्याची हिम्मतही होत नव्हती तिला काही बोलायची .  शेवटी तीच त्याला आणि सगळ्यांना उद्देशून बोलली , " बाईमाणूस म्हणता ना तुम्ही मग बाई हि सुद्धा एक माणूसच असते, जनावर नाही हे का विसरता ? तिलाही भावना असतात, तिलाही दुखत खुपत त्रास होतो . ती काही मशीन नाही कि तुम्ही कसेही वागा ती मरतच राहील आणि गुलामासारखी काम करताच राहील . मी सोडते आहे या नीच माणसाला ज्याला माझ्या भाव-भावनांची सोडा माझ्या असण्याचीही किंमत नव्हती . " असं म्हणत तिनं स्वतःचे दागिने काढले . आणि ते त्याच्यावर भिरकावत म्हणाली " आणि या सौभाग्य नाही तर दुर्भाग्य लक्षणांची मला गरज नाही . " शेवटी स्वतःच्या बांगड्या काढून तिने त्या त्याच्या हातावर ठेवल्या आणि म्हणाली " घे घाल या . " आणि ती त्याचा हात पकडून निघाली ज्याला खरंच तिच्याबद्दल आपुलकी, प्रेम आणि आदर होता . सगळेजण तिच्याकडे पाहत होते पण तिला अडवण्याची हिम्मत म्हणा किंवा गरज कुणालाच वाटत न्हवती . कारण तीच काही चुकलं आहे असं कुणालाही वाटलं नाही . 

टिप्पण्या

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

शब्दभ्रमर

काय झालं इतकं मनापासून प्रेम केलं पण गेली ना ती . ती जाणारच होती. विषय फक्त एव्हढाच होता कि कधी. ते ती आता गेली. तशी चूक माझीच होती, इतकही जास्त प्रेम करू नये कुणावर. हे प्रेमच असत जे तुम्हाला कमजोर करत. किती प्रेम केलं तिच्यावर . इतकं कि भीती वाटायची ती आपल्याला सोडून तर नाही ना जाणार . या भीतीपायी ना तिच्यावरच प्रेम स्पष्टपणे व्यक्त करता आलं. ना तस जगता आलं जसे आपण आहोत . पण एव्हढ करून शेवटी वाटणारी भीतीच खरी ठरली . त्याच्या डोळ्यात पाणी होत . " अरे काय हे मुलांनी एव्हढ कमजोर असू नये. " त्याच्या पाठीवर कुणाचा तरी हात होता . त्यानं चमकून वळून पाहिलं . तर सुरेशदादा होते . सुरेशदादा एक भारदस्त व्यक्तिमत्व होत . आसपासच्या भागातली तरुण मंडळी त्यांना मानत होती . तब्येतीनं भारदस्त गडी . आधी आखाड्यात आणि आता नवीन जमान्यानुसार जिममध्ये जाऊन कमावलेली बॉडी . तब्बेतीच वेडच लागलं होत म्हणा ना त्यांना ते त्यांचं हे वेड बाकीच्या तरुण मुलांनापण लावत होते . राजकीय व्यक्तींसोबत उठणं-बसणं असायचं त्यांचं . स्वतः अजून राजकारणात नव्हते आले पण कधीही आले तर नक्की जिंकतील असा दांडगा जनसंपर्क .

शृंगार ४

          मस्त परफ्युम मिळाला , आवडेल मंजूला . घर गाठल पटकन . मंजूने दार उघडल आत जाता जाताच तिच्या कंबरेला वेढा घातला आणि तिला उचलण्याचा प्रयत्न केला . ब-याच दिवसांनी तिला उचलण्याचा प्रयत्न करत होतो . थोड वजन वाढल होत पण तरीही उचलण्याइतक होत . किमान तिचे पाय जमिनीपासुन वेगळे केले . दार अर्धवट उघड होत ते बंद केल . तिला तशीच उचलून सोफ्यावर घेऊन बसलो .    " अहो काय करताय तिकड भाजी आहे गॅसवर  ती खाली लागेल  . "    " असुदे ग आज आपण बाहेरूनच मागवू काही तरी . तू कुठ जाऊ नकोस मला सोडून आता . "    " ठिक आहे पण तेवढा गॅस तरी बंद करुन येते तोपर्यंत तुम्ही हात-पाय तरी धुऊन या . "    " चल ना मग अंघोळच करुया ना , तू पण ये बरोबर . "    " चला जा तुम्ही आधी हात-पाय धुवून या . उगाचच चावटपणा करु नका . "    तिलाही सोबत नेण्याचा प्रयत्न केला पण ती सटकली .    वा पाण्याने किती मस्त वाटत . मस्त फ्रेश होऊन बाहेर पडलो . बॅगमधून मघाशी आणलेला परफ्युम बाहेर काढला . मंजू येताच थोडा परफ्युम  तिच्या अंगावर स्प्रे केला  . तिलाही तो फार आवडला . तिच्या चेहऱ्यावर

ती सध्या काय करते

   संद्याकाळी मनाला अनामिक हुरहूर लागून राहिली होती आणि मन भूतकाळाच्या रेशमी पडद्यामागं  पोहोचल होत. का कुणास ठाऊक पण कधी नाही ती तिची आठवण येत होती . म्हणजे अगदी प्रेमबिम नव्हतं..... का होत ? माहित नाही पण एक हुरहूर होती तिच्या बद्दल . आज राहून राहून तिची आठवण येत होती, खरंच कशी असेल ती ? आणि काय करत असेल..  कुठे असेल ..  ती सध्या काय करते ?