शब्दभ्रमर (भाग ३)

त्याने डोळे उघडले . किती वेळ झोपला होता काय माहित . गाडी कुठेतरी थांबली होती आणि गाडीत तो एकटाच होता . प्रिया कुठं गेली असा विचार करत तो बाहेर आला . गाडी एका तलावाच्या शेजारी उभी होती आणि आसपासचा सगळा परिसर निसर्गरम्य होता . पण आपण नक्की कुठे आहे हे काही त्याला समजत नव्हतं त्याने इकडे तिकडे पाहिलं पण प्रिया काही दिसली नाही . शेवटी तो त्या तलावाकडे गेला. हातपाय धुऊन चेहऱ्यावर पाण्याचे हबके मारले मग जरा फ्रेश वाटलं . मग तो इकडे तिकडे पाहू लागला . तेव्हा दूरवर घरासारखं काहीतरी दिसलं कुणाची तरी उपस्थिती तिथं जाणवली . म्हणून त्यानं तिकडं जायला सुरुवात केली . अंतर तस फार नव्हत पण रस्ता धड नव्हता किंवा त्याला तो सापडत तरी नव्हता . काटेरी झाड झुडपं होती त्यात अडकून त्याचे कपडे खराब होत होते , फाटत होते . त्याला वाटलं परत जावं . पण तरीही तो पुढे जातच राहिला आणि एकदाचा त्या ठिकाणी तो पोहोचला. जुना बंगला होता तो . फार कुणाचा वावर त्या परिसरात होत असेल असं वाटत नव्हतं . पण तरीही त्याने त्याच्या चारी बाजूनी एकदा फेरफटका मारला पण त्याला कोणीही नाही दिसलं . मग त्याने विचार केला आपण आत जाऊन पाहूया . मुख्य दरवाजा काहीसा उघडाच होता त्याने तो ढकलला . आणि आत गेला आत सगळं अस्ताव्यस्त पडलं होत . खिडक्यांवर आतून लाकडी पट्ट्या वगेरे लावल्या होत्या त्यावर जळमट आणि धूळ यामुळं बाहेरून फारसा उजेडही येत नव्हता . त्या अंधुक उजेडातच तो इकडून तिकडे फिरत होता . अचानक तो कशाला तरी अडखळला आणि जवळ जवळ पडता पडता वाचला . त्याने त्या तशा अंधुक प्रकाशात काय आहे हे पाहण्याचा प्रयत्न केला पण ठीक दिसत नव्हतं पण मानवी आकृती असल्यासारखं वाटलं . इथं इतक्या अडचणीत कुणी माणूस पडलं आहे . कस शक्य आहे असा तो विचार करतच होता इतक्यात भीतीची शिरशिरी त्याच्या अंगातून उमटली . ते डोळे जणू दगड झालेले कुणा जिवंत माणसाचे असू शकत नाहीत . तो खूपच घाबरला . पटकन मागे सरकण्याचा  प्रयत्न केला आणि तोल जाऊन तो पडला . एखादा दरवाजा असावा ज्यातून तो आत पडला होता . आणि तिथून पुढे जिना असावा ज्यामुळे तो धडपडत कितीतरी पायऱ्या खाली येऊन पडला होता . त्याने उठण्याचा प्रयत्न केला तर एक कळ त्याच्या पायातून निघाली . खूप जोराचा मार लागला असावा पायाला इतका कि हाड पण मोडलेले असू शकत . त्याने पडल्या-पडल्या  कुशीवर होण्याचा प्रयत्न केला तशी पाठीतुनही एक कळ जाणवली . पाठीलाही बराच मार लागला असावा . तो काही वेळ तसाच पडून राहिला .थोडस दुखणं थांबलं कि पुढचा विचार करता येईल असा त्याचा विचार होता . पडल्या-पडल्या तो आठवू लागला कि आपण काय करत होतो आणि इथे कुठे येऊन पडलो .

आपण तसा कुणाचा सल्ला या बाबतीत घेत नाही पण आज घेतला . त्या सोरावला तर आत्ता-आत्ताच ओळखू लागलो आहे आणि त्याने काय सल्ला द्यावा  ... जबरदस्ती . छे आपल्याला अशी गरजच कधी पडली नव्हती पण आता गोष्ट स्वतःच्या इगोची झाली होती त्यामुळं आपण त्यासाठी तयार झालो . मग प्रियाला उगाचच काहीतरी थाप मारून सोबत यायला तयार केलं . पण ती स्वतःची गाडी घेण्यावर अडली त्यामुळं गाडीचा कंट्रोल आपल्या हाती नव्हता . पण शेवटी तिथे पोहोचल्यावर ती काही करू शकणार नव्हती . मग सहज म्हणून पडलो आणि कसली गाढ झोप लागली . इतकी गाढ झोप तीही कारमध्ये आली नव्हती . मग जाग आल्यावर पाहतो तर कार रस्त्यापासून कुठंतरी दूर या आडबाजूच्या ठिकाणी उभी आहे . गाडीत मी एकटाच प्रिया गायब आहे . मग मी बाहेर येतो . दुरवर हा बंगला दिसतो . इथे कुणाचातरी वावर जाणवतो आणि जेव्हा इथे येतो तर इथे कुणीच नाही आणि ते कोण ज्याला अडखळलो . कुणी झोपलेलं , बेशुद्ध पडलेलं कि ... ते डोळे आठवून ... कि कुणाचं प्रेत होत ते . त्याला घाबरून पाठीमागं सरकलो . त्या दरवाज्यातून आत पडलो . एकदम त्या जिन्यातून गडगडाट खाली . जिन्यातुनच तर खाली पडलो पायाला आणि पाठीला इतकं कस लागलं . हळू पडलो का ? लागलं असेल असा विचार करून त्याने परत उठण्याचा विचार केला पण त्याला जाणवलं तो चांगलाच जायबंदी झाला आहे आणि आता कुणाच्यातरी मदती शिवाय याच्यातून बाहेर पडण अवघड आहे . तो विचार मनात चमकताच त्याने इतर सगळ्या शंकाकुशंका बाजूला ठेऊन मदतीसाठी आवाज देण्याचा विचार केला आणि इतक्यात त्याला त्याच्या पाठीमागे काहीतरी हालचाल जाणवली . तो इतका जायबंदी झाला होता कि वळून काय आहे तेही पाहू शकत नव्हता . तो तसाच पडून राहिला आणि त्याला जाणवलं ते जे काही आहे ते हळूहळू त्याच्याच दिशेने येत आहे पण तो काहीही करू शकत नव्हता . आणि अचानक त्याच्यात खांद्यावर कुणाचा तरी हात पडला . त्या तशा स्थितीतही त्याने दूर जाण्याचा प्रयत्न केला . फक्त प्रयत्न तो कुठ जाऊ शकला नाही पण त्या प्रयत्नात त्याची पाठ आणि त्याचा पाय मात्र असह्य वेदना देऊ लागला . त्याला ती वेदना सहन होईना . त्याने ती वेदना सहन होत नसल्याने डोळे मिटून घेतले आणि अचानक त्याला त्याच्या डोळ्यासमोर उजेड जाणवला . त्याने डोळे उघडले समोर खरंच उजेड होता आणि कुणीतरी त्याच्या समोर आलं .
" अजित तू ? "
" क्या भाई तू एवढा मोठा प्लेअर . आणि तू स्वतः अडकला . "
तो काही बोलणार इतक्यात प्रिया तिथे आली .
" प्रिया कुठं होतीस तू ? आणि हे सगळं काय आहे ? "
" अजूनही समजलं नाही तुला . तू तर एक्सपर्ट आहेस ना सावज जाळ्यात अडकवण्यात . तसंच हे . ट्रॅप आहे हा ट्रॅप आणि तू पुरता अडकला आहेस यात "
" मला कळेल असं सांगशील का काही "
" ठीक आहे ऐक तर मग . किती मुलींना तू जाळ्यात ओढलंस आणि वापरून सोडून दिलास . त्यांचं पुढे काय झालं काय नाही काही माहित आहे का तुला ? "
तो फक्त तिच्याकडे पाहत होता .
" दीपाली आठवते का तुला ? "
त्याने क्षणभर ते नावं आठवण्याचा प्रयत्न केला पण छे कोण होती काय माहित .
" माझी बहीण होती . अगदी साधी सरळ . कशी तुझ्या जाळ्यात अडकली आणि आयुष्याची माती करून बसली . मग ठरवलं तुला सोडायचं नाही . तुला अशी शिक्षा द्यायची कि तूच काय तुझा आत्मा सुद्धा शहारला हवा . म्हणून हे सगळं नाटक करावं लागलं . आधी अजित मग मी तुझ्या आयुष्यात आलो . तू तेच केलस जे आम्हाला अपेक्षित होत आणि स्वतःहून यात अडकून बसलास . आता उरलेलं आयुष्य इथेच खितपत पड मरणाची वाट बघत . "
एव्हढं म्हणून ती दोघे निघाली .
तो विचार करत होता . कोण हि दीपाली आठवत पण नाहीय . काय यार कुणामुळे हे होतंय ते सुद्धा माहित नाही . छे तेव्हढं कळलं असत तरी पुरे आणि आयुष्याची माती केली म्हणजे मेली कि अजून काही . छे आपल्या सोबत वाईट होणार हे तर माहीतच होत . हा हळूहळू होणार मृत्यू तर सहन होईल . पण या सस्पेन्स मध्ये सोडायला नको होत . त्याचाच जास्त त्रास होतो आहे .
तेव्हढ्यात काहीतरी ठोकल्याचा आवाज आला.  बराच वेळ येत होता . बहुदा मुख्य दरवाज्यालाही बाहेरून आडव्या तिरक्या फळ्या लावल्या जात होत्या . आता आतून बाहेर जाण अशक्य . ठीक आहे पण जाताना उजेड तरी ठेवायचा . या अंधारात तर काही समजतही नाही . काय कसले कसले आवाज येत आहेत ....

( संपूर्ण ...... खरंच ????)